Τοπικές Εκλογές στην Γαλλία

Μαζική αποχή, ήττα Σαρκοζύ, κρίση του πολιτικού συστήματος

       Άνοδος της άκρας δεξιάς - εξαφάνιση της «αντικαπιταλιστικής αριστεράς»

Παρίσι, του ανταποκριτή μας

       Με την ολοκλήρωση και του δεύτερου γύρου  των τοπικών εκλογών στα καντόνια της Γαλλίας, στις 27 Μαρτίου, επιβεβαιώθηκαν τα μηνύματα που ήδη είχαν βγει από τον πρώτο γύρο μια εβδομάδα πριν: η μαζική αποχή που μαζί με τα λευκά και τα άκυρα έφτασε το 62,30%- ένα άλμα 20 ποσοστιαίων μονάδων συγκριτικά με τις προηγούμενες τοπικές εκλογές του 2004- εκδηλώνει την μαζική δυσαρέσκεια απέναντι στα κόμματα εξουσίας, την Δεξιά του Σαρκοζύ αλλά και το Σοσιαλιστικό Κόμμα και την απονομιμοποίηση του πολιτικού συστήματος. Η κυβερνητική Δεξιά του Σαρκοζύ υποχωρεί κάτω από το 19% ενώ το Σοσιαλιστικό Κόμμα, παρόλη την πρωτιά (????), έχει μικρά κέρδη. Το ακροδεξιό Εθνικό Μέτωπο της Μαρίν Λεπέν κερδίζει θεαματικά από την φθορά του Σαρκοζύ και προωθεί σημαντικά τις θέσεις του, φτάνοντας το 15% σε εθνική κλίμακα.

       Η κρίση απονομιμοποίησης αποχτά χαρακτηριστικά καθεστωτικής κρίσης ανάλογης με εκείνη της 21^ης Απριλίου 2002. Εάν τότε αποκλείστηκε από τον πρώτο γύρο των προεδρικών εκλογών ο δυσφημισμένος Σοσιαλιστής υποψήφιος Ζοσπέν και μπήκανε στο δεύτερο γύρο ο φασίστας Λεπέν με τον δεξιό  Σιράκ, τώρα οι δημοσκοπήσεις δείχνουν το ενδεχόμενο να αποκλειστεί αυτή τη φορά ο δυσφημισμένος βοναπαρτίσκος Σαρκοζύ και στον δεύτερο γύρο να αναμετρηθούν η θυγατέρα-διάδοχος του Λεπέν με τον γνωστό μας σοσιαλ-ληστή Ντομινίκ Στρως Καν!

       Το Μέτωπο της Αριστεράς του αριστερού σοσιαλδημοκράτη Μελανσόν με το Γαλλικό ΚΚ και την Ενωτική Αριστερά (πρώην δεξιά πτέρυγα της πρώην Λίγκας που διαλύθηκε στο Νέο Αντικαπιταλιστικό Κόμμα) ενισχύθηκε στις εκλογές ξεπερνώντας οριακά τους Πράσινους και ήδη προσπαθεί να αναθερμάνει την σούπα της «πληθυντικής αριστεράς» και μιας νέας συμμαχίας με τους Σοσιαλιστές σε κυβερνητικό επίπεδο, μετά τις προεδρικές εκλογές του 2012.

       Εντυπωσιακή είναι η εκλογική εξαφάνιση της λεγόμενης «άκρας» ή «αντικαπιταλιστικής αριστεράς» που μόλις λίγα χρόνια πριν είχε υψηλά ποσοστά παίζοντας στην λεγόμενη (κι αγαπημένη σε όλους τους οπορτουνιστές) «κεντρική πολιτική σκηνή» του κοινοβουλευτισμού. Το 2004, στις αμέσως προηγούμενες τοπικές εκλογές, η τότε LCR, η Lutte Ouvrière και το PT (Λαμπερτικοί) κατέβασαν συνολικά 1543 υποψήφιους και κέρδισαν 367.038 ψήφους, ποσοστό 2,99%. Τώρα, το 2011 κι εν μέσω μιας πρωτοφανούς καπιταλιστικής κρίσης, οι «αντικαπιταλιστές» υποψήφιοι όλης της «άκρας αριστεράς» ήταν συνολικά μόλις 368 και πήραν 53.328 ψήφους, ποσοστό 0,58 % !!

        Το Νέο Αντικαπιταλιστικό Κόμμα-ΝΡΑ (η πρώην LCR διευρυμένη, υποτίθεται σε ένα «σύγχρονο, πλατύ αντικαπιταλιστικό σχήμα», χωρίς τα «βαρίδια» μιας «απαρχαιωμένης»(;) τροτσκιστικής αναφοράς) καταποντίστηκε εκλογικά, την επαύριον του Συνεδρίου του όπου είδε τα μέλη του να συρρικνώνονται δραματικά (από 10.000 στο Ιδρυτικό Συνέδριο πριν 2 χρόνια, τώρα ψήφισαν 3000 μέλη για αντιπροσώπους…), και να διασπάται εσωτερικά σε ασυμβίβαστες μεταξύ τους φράξιες, αδυνατώντας   ακόμα και να βγάλει μια πλειοψηφική απόφαση. Το κεντρικό πρόβλημα  του ΝΡΑ είναι ότι αδυνατεί, λόγω της κεντριστικής του αμορφίας κι ασάφειας, να πάρει σταθερή θέση απόρριψης των σεναρίων για νέα, κάλπικη «ενότητα της αριστεράς» με το Μέτωπο αριστερών σοσιαλδημοκρατών –ΚΚ, προθάλαμο στήριξης μιας νέας κυβερνητικής πλειοψηφίας των Σοσιαλιστών. Σε συνθήκες ταξικής πόλωσης και καθεστωτικής κρίσης, η άρνηση μιας τολμηρής προοπτικής πάλης για την εργατική εξουσία, οδηγεί τον κεντρισμό σε υποταγή στον ρεφορμισμό και στην διάλυση.

       Δεν ξέρουμε εάν το διεθνές μήνυμα από την Ευρώπη το λαμβάνουν  στην Ελλάδα  οι φετιχιστές των «αντικαπιταλιστικών σχημάτων – μετώπων -πόλων», ιδιαίτερα όσοι στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ μεθύσανε από την εκλογική επιτυχία στις περιφερειακές εκλογές του 2010, όπως οι Γάλλοι ομοϊδεάτες τους πριν λίγα χρόνια με την μετεωρική άνοδο του φαινομένου Μπεζανσενό.

                                                                                                     Σ.Μ.